Kancaku sakelas ki pindahan saka sunda, jenenge Indah. Pancen bocahe lucu apa maneh ora bisa basa jawa, bisa sithik – sithik nanging ora lancar uga basane kecampur - campur.
Wektu sakmono nembe wae padha muleh sekolah,aku lan kanca – kanca uga Indah banjur kaya rencanane arep padha slametan, basa Ngetrene ki (M2m). Pancen enak, yen maem kuwi di bayarke.
Sakwise da maem, banjur pada tumuju ing masjid sakperlu sholat ashar. Si indah iki kan bocah wadhon, napi lali ora nggawa rukuh, indah si ya ngertine (Mukenah). Sakwise tekan masjid maling ing kono ana rukuh kang wis di tata ,
Indah : dari pada ndka ada mukenah, iki juga bisa.
Banjur di enggo kati ora ana asa ragu maneh.
Ora let suwe, ana ibu ibu ,
Ibu ibu : Mbak, niku onten sing duwe,
Indah : oh,nggih mbah, niki saya kembalikan ( lha aku isin banget muju ing jero ati)
Ibu – ibu: lah mboten napa – napa, diagem mawon, Tapi niku rukuhe kebalik,
Indah : Oh....... he...he...he..,
Mau anggone nganggo manteb banget, nganti kebalik apa ora we ora ngerti,
Aku Ngguyu wae, sakwise diceritani. Ya masa njilih rukuh ora omong – omong, kebalik maneh, banjur dak diomongi, yen ngono ki ora apik, mula yen njilih barane wog liya ki nembung ndisit.
Dening : Idham Sumirat
0 komentar:
Posting Komentar